Με αυτήν τη φράση τιτλοφόρησα τη ζωή μου στις αρχές του 2023
Ίσως θα θυμάσαι πως τον περασμένο Γενάρη είχα συμμετάσχει, κι είχα προσκαλέσει κι εσένα, σε ένα σεμινάριο για τις αλλαγές με θέμα: «Αλλάζεις συνήθειες ή πλευρό», με εισηγήτρια την αγαπημένη μου Κάλλι Λάσκαρη. Εγώ, πάντως, και να ήθελα δεν μπόρεσα να το ξεχάσω. Μου φαίνεται πως, τελικά, με επηρέασε τόσο που τους τελευταίους έξι μήνες έκανα τόσες αλλαγές στη ζωή μου, όσες δεν είχα κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια! Κι ας τις μισώώώώώ κι ας τις φοβάμαι, όπως σου είχα πει και τότε.
Μία από τις ασκήσεις που κληθήκαμε να κάνουμε οι συμμετέχουσες, λοιπόν, σε εκείνο το σεμινάριο, ήταν, αρχικά, να δώσουμε έναν τίτλο στη ζωή μας. Μη με ρωτήσεις τι τίτλους έδωσαν οι υπόλοιπες, δε θυμάμαι το παραμικρό. Ο δικός μου τίτλος, όμως, ήταν αυτός: «Μια χύτρα που βράζει»! Μου ζητήθηκε, φυσικά, να εξηγήσω για ποιο λόγο επέλεξα αυτόν τον τίτλο και θα σου τα γράψω εδώ όπως τα εξήγησα και στην Κάλλι τότε.
«Νιώθω», της λέω, «πως έχω μέσα μου πολλή και συσσωρευμένη ενέργεια, όπως είναι ο ατμός μέσα σε μια χύτρα. Έχω ιδέες, όρεξη για ζωή, διάθεση να ταξιδέψω, να βιώσω νέες εμπειρίες κι έντονα συναισθήματα, έχω επιθυμία να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να κάνω πράγματα, να προσφέρω και να λάβω πίσω. Όλη αυτήν την αίσθηση και την ανάγκη την νιώθω να υπάρχει μέσα μου τουλάχιστον οκτώ χρόνια τώρα. Είμαι είκοσι τριών ετών (τόσο ήμουν τότε) και νιώθω ότι απ’ όλα αυτά δεν έχω κάνει τίποτα. Τίποτα, γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι τις αλλαγές, φοβάμαι το ρίσκο, φοβάμαι την πιθανότητα να μου συμβεί κάτι κακό, φοβάμαι τι θα σκεφτούν και πώς θα αντιδράσουν οι γύρω μου. Αλλά, στην τελική, φοβάμαι και πως θα σκάσω καταπιέζοντάς το όλο αυτό. Θα σκάσω, όπως η χύτρα. Όλος αυτός ο ατμός, αυτή η ενέργεια που έχω μέσα μου, πρέπει κάπου να διοχετευτεί. Τώρα, είτε αυτό θα γίνει όμορφα και δημιουργικά, ανοίγοντας προσεκτικά και με το σωστό τρόπο το καπάκι της χύτρας και σερβίροντας το περιεχόμενο, είτε, το πιθανότερο, η χύτρα κάποια στιγμή θα εκραγεί και θα τα κάνει όλα γύρω ρημαδιό! Θα τα διαλύσει όλα, δε θα μείνει όρθιο τίποτα».
Τα έλεγα όλα αυτά και, μολονότι τα ‘λεγα στα σοβαρά, χαμογελούσα. Ίσως γιατί δεν τα πίστευα απόλυτα, ίσως γιατί τα είχα σκεφτεί και ξαναπεί αμέτρητες φορές, ίσως γιατί γνώριζα πως ωραία τα έλεγα, αλλά σε μερικές μέρες θα τα ξεχνούσα πάλι.
Στο δεύτερο κομμάτι της άσκησης είχαμε να αντικαταστήσουμε τον τίτλο μας με έναν νέο που, αν και θα είχε το ίδιο ή παρόμοιο νόημα, αυτό θα ήταν δοσμένο με έναν πιο αισιόδοξο τρόπο. Προτού φτάσει καν η σειρά μου να απαντήσω, η Κάλλι διέκοψε τη ροή του κύκλου και μου είπε: «Σκέφτομαι από ώρα το δικό σου τίτλο. Κι αν θα ζητούσες από μένα να τον αλλάξω, θα έλεγα πως «Κάτι μαγειρεύεται».». Με εντυπωσίασε ο τίτλος που μου έδωσε και της το είπα, γιατί η αλήθεια ήταν πως σκεφτόμουν κι εγώ κάτι αντίστοιχο. «Ο εναλλακτικός τίτλος που σκεφτόμουν να δώσω», είπα, «θα ήταν «Ώρα για σερβίρισμα». Δεν είναι ανάγκη να αφήσω τη χύτρα να εκραγεί. Δε θέλω να δημιουργηθεί όλη αυτή η ένταση στη ζωή μου. Θέλω αυτό να γίνει σωστά και δημιουργικά, κι ας μη βγει καλό την πρώτη φορά. Σημασία έχει το ότι θα έχω προσπαθήσει να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Όπως ένα φαγητό. Σπάνια θα το πετύχεις καλά με την πρώτη. Συνήθως, ειδικά αν είναι οι πρώτες σου απόπειρες, θα πρέπει να το φτιάξεις ξανά και ξανά μέχρι να το πετύχεις όπως το θέλεις. Δεν ξέρω πως θα βγει το φαγητό. Μπορεί να ‘χει ήδη παραβράσει. Μπορεί να βγει χάλια ή μπορεί να βγει και καλό. Το σίγουρο είναι πως, αν δεν το σερβίρω κάποια στιγμή, δε θα έχω ελεύθερη χύτρα για να ξεκινήσω να ετοιμάζω κάτι νέο. Οπότε, ναι, θα το σερβίρω κι ό, τι γίνει»!
Και στις δυο μας άρεσαν οι δυο νέοι τίτλοι που ήρθαν να αντικαταστήσουν τον πρώτο. Αυτή η άσκηση ήταν ό, τι μου έμεινε εντονότερα από εκείνο το βιωματικό σεμινάριο. Έχουν περάσει σχεδόν επτά μήνες από τότε. Θέλεις να μάθεις τι έγινε;
Ήθελα, πραγματικά ήθελα να το κάνω σωστά, αλλά κάπου εκεί στα τέλη Μαΐου «η χύτρα δεν άντεξε κι εξερράγη»! Κι έγιναν όλα γυαλιά καρφιά! Άλλαξα πολλά πράγματα απότομα, σε σημείο που σχεδόν δε με αναγνωρίζω. Πήρα μεγάλες αποφάσεις, μπήκα σε δράση, άρχισα να αρνούμαι σθεναρά πράγματα που δε με γεμίζουν και δε με ικανοποιούν, απέκτησα καινούργιες συνήθειες, άρχισα να παίρνω ρίσκα, έχω αρχίσει επιτέλους να κάνω αυτά που θέλω, αλλά, φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε, μ’ αυτά και μ’ εκείνα μου έσκασαν ξανά κάτι ξεχασμένες κρίσεις άγχους, γιατί είχαμε πολύ καιρό να τα πούμε και τους έλειψα, φαίνεται!
Τα καλά νέα είναι ότι δεν έχω μετανιώσει, είμαι ικανοποιημένη και άρχισα λίγο, λιγουλάκι, να συμπαθώ τις αλλαγές μετά απ’ αυτό. Επίσης ανακάλυψα αρκετούς ανθρώπους που είχα δίπλα μου και δεν το ήξερα, καινούργιους και παλιούς. ΤΑ κακά νέα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι ήταν τόσο δίπλα μου που κάποιους, δυστυχώς, τους πήρε κι αυτούς η μπάλα, στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν εμένα από την έκρηξη της χύτρας. Τα ουδέτερα νέα (καλά για μένα, για εκείνους δεν υπόσχομαι) είναι πως, αν και «τραυματισμένοι», παραμένουν εδώ βοηθώντας με να συμμαζέψουμε το χάος. Παρόλο που εγώ, να είμαι ειλικρινής, δε βιάζομαι γι’ αυτό. Αντιθέτως, χαζολογάω δεξιά κι αριστερά, ετοιμάζοντας ήδη «τα υλικά για νέο φαγητό», κι αυτήν τη φορά θέλω «να μαγειρευτεί σωστά και να σερβιριστεί στην ώρα του». Για να δούμε. Ποιος ξέρει τι θα γίνει μετά;
Αυτά για την αγαπημένη μου και τόσο αποκαλυπτική άσκηση.
Εσύ έχεις νιώσει ποτέ έτσι; Τι τίτλο θα έδινες στη δική σου ζωή; Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε ωραία κι ενδιαφέροντα πραγματάκια στα σχόλια, αν απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση.
Ελπίζω μόνο να μην «εκραγεί και η δική σου χύτρα» μετά απ’ αυτό! Αν, όμως, είναι για καλό, γιατί όχι; Κι η δική μου κάπως έτσι «εξερράγη» ουσιαστικά, από ένα μήνυμα.
Χριστίνα Σαρρή