Πώς τα πας με τις αλλαγές; Εγώ τις μισώ. (Ωραίος τρόπος να ξεκινήσω το post!) Αν και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μου έχουν βγει σε καλό, γενικά δεν τις θέλω καθόλου και τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι!
- Ως έφηβη δεν απολάμβανα τα ταξίδια. Μου έλειπε αφάνταστα το δωμάτιο και το κρεβάτι μου. Ακόμη και σήμερα, πάντα την πρώτη μέρα των διακοπών είμαι μέσα στην γκρίνια, μέχρι να τακτοποιηθώ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.
- Η πρώτη φορά που προσπάθησα να πάω στο πανεπιστήμιο μου χάρισε την πρώτη μου κρίση άγχους και μου κατέστρεψε για πάντα την ακαδημαϊκή μου ζωή, τουλάχιστον σε ό, τι αφορά την παρουσία μου στο συγκεκριμένο χώρο.
- Για να προγραμματίσω μια δραστηριότητα, το σκέφτομαι εκατό φορές κι αλλάζω γνώμη άλλες εκατό, γιατί έχω το φόβο μήπως συμβεί κάτι που δεν προέβλεψα και που δεν μπορώ να ελέγξω.
- Δε μου αρέσουν οι εκπλήξεις και για να έρθει κάποιος στο σπίτι μου, για να μείνω εγώ μόνη στο σπίτι ή για να κανονίσω ένα ραντεβού θέλω να το ξέρω τουλάχιστον μια δυο μέρες πριν.
- Κάθε φορά που ξεκινάω να κάνω κάτι καινούργιο, αναθεματίζω ξανά και ξανά την ώρα και τη στιγμή που το ξεκίνησα, άσχετα με το ότι συνήθως νιώθω ευχαριστημένη και περήφανη στο τέλος.
Πριν από ενάμιση μήνα κέρδισα μια υποτροφία στο σεμινάριο μιας νέας φίλης και μέντορα, της Κάλλι, με θέμα «Αλλάζεις συνήθειες ή πλευρό;». Ξέρω την απάντησή μου, όπως ξέρω πως το πιθανότερο είναι ότι θα απέφευγα να το παρακολουθήσω, αν δεν είχα κερδίσει την υποτροφία. Όμως θέλω να το… αλλάξω αυτό. Έρχονται όμορφα πράγματα κι ευκαιρίες στη ζωή μου κάθε μέρα και τα αφήνω να περνάνε, από φόβο, γιατί δεν ξέρω τι θα γίνει μετά. Γνωρίζω αυτήν τη ζωή, αυτές τις βολικές συνθήκες, αυτά τα όρια, αυτήν τη Χριστίνα. Και πώς θα συστήσω μια νέα Χριστίνα, με νέα πιστεύω, με νέους ορίζοντες, με νέες ιδιότητες, πρώτα απ’ όλα σε μένα την ίδια και μετά σ’ όλους τους άλλους; Θα μπορέσω; Θα αντέξω; Κι αν γελοιοποιηθώ, αν «αποτύχω», κι αν σκάσει σαν φούσκα καθετί καινούργιο που θέλω να ξεκινήσω; Κι αν στην πορεία δω πως δε μ’ αρέσει τελικά αυτό το καινούργιο, πάλι αλλαγή; Φτου κι απ’ την αρχή; Εμπρός, πίσω;
Αυτές τις σκέψεις κάνω και τις φέρνω συχνά και στη θεραπεία μου. Ίσως να έχω την ευκαιρία να τις εκφράσω και αύριο, στο σεμινάριο της Κάλλι.
Σκέφτεσαι κι εσύ έτσι, άραγε; Μάλλον όχι, αλλά φαντάζεσαι να είμαστε πολλ@, τελικά, και να μην είμαστε μόν@, ούτε εγώ ούτε εσύ;
Χριστίνα Σαρρή