Λίγες μέρες πριν χρειάστηκε να κάνω μια διαδρομή χωρίς τη Luna, το σκύλο οδηγό μου, έπειτα από τρία συν χρόνια που κινούμε μαζί της. Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια που κλήθηκα να επιστρέψω στο λευκό μπαστούνι για λίγο, όμως αυτό είναι κάτι που κάνω σπάνια και μόλις θυμήθηκα γιατί! Τρία πράγματα που παρατήρησα, λοιπόν, κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής ήταν τα εξής:
-
Τα εμπόδια εκεί έξω είναι πολύ περισσότερα απ’ ό, τι θυμόμουν!
Όταν κινείσαι με σκύλο οδηγό, συχνά δεν αντιλαμβάνεσαι καν τα εμπόδια που υπάρχουν γύρω σου. Προφανώς, αφού ο σκύλος είναι εκπαιδευμένος ακριβώς γι’ αυτό, να τα αποφεύγει και να μη σε ρίχνει επάνω τους. Όταν, όμως, κινείσαι με μπαστούνι,, προχωράς ανιχνεύοντας. Είναι δική σου δουλειά να τα βρεις και να τα προσπεράσεις. Κι αυτό, κάποιες φορές, είναι κάτι που πρέπει να κάνεις κάθε δυο τρία μέτρα. Αυτό που δεν μπορείς να κάνεις, όμως, όσο κι αν θες, είναι να αποφύγεις τα ψηλά εμπόδια που σου έρχονται στο στήθος, στην καλύτερη, στο κεφάλι, στη χειρότερη.
-
Επέστρεψα σπίτι με σακατεμένο το δεξί χέρι!
Η κίνηση που κάνει κανείς με το λευκό μπαστούνι είναι συγκεκριμένη. Και, ναι, εγώ είχα χρόνια να την κάνω. Το αποτέλεσμα ήταν να συνειδητοποιήσω πως οι μύες μου έχουν ξεσυνηθίσει να κινούνται με αυτόν τον τρόπο και, όπως φάνηκε, γυμνάστηκαν κάπως απότομα κι άρχισαν να διαμαρτύρονται. Εντάξει, είμαι κι εγώ αγύμναστη, το παραδέχομαι. Αλλά και στους ελληνικούς δρόμους, αν δε βλέπεις, δεν περπατάς απλώς. Ξιφομαχείς! Με τραπεζοκαθίσματα και μηχανάκια, ως επί το πλείστον.
-
Οι άνθρωποι που πήραν πρωτοβουλία να με βοηθήσουν χωρίς να το θέλω ήταν πολύ περισσότεροι απ’ ό, τι συνήθως
Από το να μου δίνουν άχρηστες οδηγίες και να με ρωτάνε πού θέλω να πάω, μέχρι το να περπατούν πλάι μου παρακολουθώντας με ή να με αρπάζουν και να με μετακινούν όπου φαντάζονται πως θα μπορούσα να θέλω να πάω, όλες οι «ωραίες» συμπεριφορές που τα τυφλά άτομα αγαπάμε να μισούμε έκαναν την εμφάνισή τους. Το αποδίδω στο ότι, αναγκαστικά, χωρίς τη Luna κινούμουν με αρκετά χαμηλότερη ταχύτητα, οπότε και προλάβαιναν να εφαρμόσουν κυριολεκτικά ό, τι σκέφτονταν. Το αποδίδω, επίσης, στο ότι ένα τυφλό άτομο που κινείται με λευκό μπαστούνι φαντάζει, για κάποιο λόγο, πιο ευάλωτο σε σχέση με ένα άτομο που κινείται με σκύλο οδηγό άρα και πιο διατεθειμένο να δεχτεί βοήθεια. Σκέφτομαι κι άλλα πράγματα, βέβαια. Όπως ότι ο κόσμος δε γνωρίζει με ποιον τρόπο ο σκύλος οδηγός θα αντιδράσει αν μας πλησιάσει κάποιος, γι’ αυτό και κάποιοι ενδεχομένως το αποφεύγουν. Ή ότι ο σκύλος συχνά αποτελεί αντικείμενο παρατήρησης, επομένως κάποιοι προτιμούν να μας παρακολουθήσουν να κινούμαστε μαζί, παρά να μας βοηθήσουν οι ίδιοι. Όταν, όμως, ο σκύλος απουσιάζει, το πεδίο είναι ελεύθερο για κάποιον που θέλει να «βοηθήσει», άσχετα αν θέλω κι εγώ ή όχι.
Αυτά ήταν τα κυριότερα πράγματα που παρατήρησα! Δε σκοπεύω να το ξανακάνω σύντομα!
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όσα άτομα καλούνται, για οποιοδήποτε λόγο, να επιστρέψουν στο λευκό μπαστούνι έπειτα από χρόνια ολόκληρα που κινούνται με σκύλο. Εύχομαι καλή, γρήγορη και ομαλή απόκτηση νέου σκύλου, αν το επιλέξετε.
Επίσης, ένα τεράστιο respect στους σκληροπυρηνικούς που χρησιμοποιούν μπαστούνι χωρίς ροδάκι. Σας θαυμάζω, κι ας μη μπορώ να σας κατανοήσω!
Για πες μου, λοιπόν, αν είσαι βλέπον άτομο, πώς πιστεύεις ότι θα ήταν ο σωστός τρόπος να βοηθήσεις έναν τυφλό στο δρόμο;
Γράψε μου τη γνώμη σου και θα το απαντήσουμε σύντομα σε επόμενο post.
Χριστίνα Σαρρή,
συγγραφέας, φοιτήτρια ψυχολογίας, ομιλήτρια για θέματα τυφλότητας