Μεγάλωσα κι εγώ, όπως και πολλ@ άλλ@, είμαι σίγουρη, με την πεποίθηση πως αν επικοινωνώ τα όριά μου γίνομαι κακιά, αγενής, προσβλητική, αγνώμων κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο. Έμαθα, όπως και πολλ@ από εμάς, να αισθάνομαι συχνά ντροπή κι ενοχές για πράξεις άλλων, τη στιγμή που εκείνοι γίνονται παραβιαστικοί ή ενοχλητικοί με τη συμπεριφορά τους. Αντί να ντρέπονται αυτοί, να ντρέπομαι εγώ.
Άνθρωποι που έρχονταν για πρώτη φορά στο σπίτι μου κι έπαιρναν πρωτοβουλία να ανοίγουν ψυγεία και ντουλάπια για να σερβιριστούν, έκαναν το γύρο του μπαλκονιού για να δουν ως πού φτάνει κι έφταναν να χαζεύουν την χθεσινή μπουγάδα με τα απλωμένα μου βρακιά, έδιναν εντολές στο σκύλο μου με αυστηρότητα και θράσος που ακόμη απορώ από πού πήγαζε και κυλιόντουσαν στους καναπέδες, ξεστρώνοντας τα φρεσκοστρωμένα καλύμματα. Άνθρωποι που μου χτυπούσαν το κουδούνι κι ήθελαν να ανέβουν στο σπίτι μου, χωρίς να με ρωτήσουν και χωρίς να δέχονται τις δικαιολογίες που έδινα, προκειμένου να μην τους δεχτώ, αφού για μένα δεν ήταν κατάλληλη στιγμή. Άνθρωποι που, χωρίς να έχουμε την παραμικρή οικειότητα, με ρωτούν στο δρόμο πού πάω ή από πού επιστρέφω. Άλλοι που με αγγίζουν ή μου δίνουν οδηγίες και με μετακινούν, χωρίς την άδειά μου. Άνδρες που έχουν αναφερθεί σε μένα με σεξουαλικό τρόπο σαν να μην είμαι μπροστά και να τους ακούω, είτε άλλοι που με έχουν παρενοχλήσει ή μου έχουν απευθύνει πάρα πολύ προσωπικές ερωτήσεις.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάτι κοινό.: Δρούσαν και δρουν με τέτοιον τρόπο και με τέτοια άνεση και αυτοπεποίθηση, ώστε ντρεπόμουν να τους επισημάνω το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, «ξέρεις κάτι; Όταν πας σε ένα ξένο σπίτι, κάθεσαι αξιοπρεπώς και σαν άνθρωπος στον καναπέ, χωρίς να γκρεμίζεις τα πάντα στο πέρασμά σου, και αφήνεις την οικοδέσποινα να σου σερβίρει. Δεν κόβεις βόλτες, ανοίγοντας πόρτες και μπαλκονόπορτες, σχολιάζοντας τα πάντα και φορώντας τις παντόφλες και τη ρόμπα της»! (Ναι, μου έχει συμβεί, και όχι με άτομο της οικογένειάς μου.) Ή «ξέρεις κάτι; Όταν σου λέω ότι δε θέλω βοήθεια για να κατέβω απ’ το λεωφορείο, εννοώ ακριβώς αυτό. Όσο και να θέλεις να κάνεις καλό, δε θα εκτιμήσω το ότι αγνοείς την άρνησή μου, το ότι με τραβολογάς προς την πόρτα και το «μουτς – μουτς – μουτς» που κάνεις στο σκύλο μου για να σε ακολουθήσει». Και πολύ περισσότερο, θα ήθελα, αλλά ποτέ δε βρίσκω το θάρρος να πω: «πάρε, ψυχούλα μου, και το ξερό σου δίπλα από το στήθος μου, μη σ’ το κόψω, που μ’ έχεις πάρει αγκαλιά ολόκληρη και μου τρίβεσαι, για να με βοηθήσεις, τάχα, να περάσω το δρόμο απέναντι».
Είχα πάντα πρόβλημα με τα όρια κι ακόμα έχω και το φέρνω ξανά και ξανά στην ψυχοθεραπεία μου. Το κατάλαβα πάρα πολύ έντονα και το διόρθωσα σε μεγάλο βαθμό, αν κι έχω ακόμη δρόμο, όταν ξεκίνησα να γράφω «Το ημερολόγιο μιας τυφλής γυναίκας». Σε εκείνο το βιβλίο θίγω τη λανθασμένη συμπεριφορά και την αδιακρισία του κόσμου σε μια τυφλή γυναίκα και σε μικρότερο βαθμό τη δική μου ανταπόκριση σε αυτές τις συμπεριφορές. Υπάρχει λόγος που το κάνω αυτό, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Σε αυτό το post, όμως, ήθελα να μιλήσω ακριβώς γι’ αυτό: για τη δική μας κακή συνήθεια να μη θέτουμε όρια στις άσχημες, ή ακόμη και τοξικές συμπεριφορές των γύρω μας. Διότι, ναι, περί συνήθειας πρόκειται. Συνήθειας που διδάσκεται και εδραιώνεται, αλλά και αλλάζει διορθώνεται ή και διακόπτεται, όπως και κάθε άλλη συνήθεια. Και μια κι αναφερόμαστε σε συνήθειες…
Τον περασμένο Ιανουάριο, μια αγαπημένη φίλη και μέντορας, η Κάλλι, πραγματοποίησε ένα δυνατό σεμινάριο με θέμα «Αλλάζεις συνήθειες ή πλευρό», το οποίο είχα την τύχη να παρακολουθήσω με υποτροφία. Έχω, μάλιστα, τις καλύτερες εντυπώσεις από εκείνες τις τρεις ώρες που περάσαμε παρέα με άλλες επτά υπέροχες γυναίκες στο New path by Kalli. Έκανα μια πολύ ωραία συνειδητοποίηση για την εαυτή μου, που θα ήθελα κάποια στιγμή να μοιραστώ και μαζί σου εδώ, στη σελίδα. Στο μεταξύ, ωστόσο, η Κάλλι αυτή την Κυριακή, 19 Μαρτίου, διοργανώνει κι ακόμη ένα σεμινάριο με τίτλο «Το αλφαβητάρι των ορίων», που προσωπικά μπορώ να πω πως το βλέπω και σαν συνέχεια του προηγούμενου. Όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι δυνατόν να λείπω. Αν το σεμινάριο για τις αλλαγές είχε τόσο μεγάλη επίδραση πάνω μου, που αισθάνομαι πως ήδη αρχίζω να βγαίνω απ’ το comfort zone μου και να διεκδικώ την ιδανική ζωή που οραματίζομαι για μένα, τότε σίγουρα δε θα χάσω την ευκαιρία να δοκιμάσω κι άλλο τα… όριά μου.
Γιατί σου τα λέω όλα αυτά; Γιατί λατρεύω αυτές τις εκπαιδεύσεις, λατρεύω τον τρόπο και τη μεταδοτικότητα της Κάλλι, ως coach, γιατί νιώθω πως την προηγούμενη φορά βοηθήθηκα και πήρα πράγματα και γιατί πιστεύω πως αξίζει να έρθεις κι εσύ. Το σεμινάριο απευθύνεται σε γυναίκες, μια που η Κάλλι επενδύει πολύ στη δύναμη του φύλου μας, την οποία μας μαθαίνουν με μεγάλη επιτυχία να χαντακώνουμε, μην τυχόν και κακοχαρακτηριστούμε, όλες ξέρουμε με τι κοσμητικές λέξεις. Α, υπάρχει κι ένας λόγος ακόμη για να έρθεις, ειδικά αν είσαι τυφλή γυναίκα. Η Κάλλι φροντίζει εκ των προτέρων ώστε το υλικό και οι δραστηριότητες των σεμιναρίων της να είναι προσβάσιμα σε τυφλές συμμετέχουσες, για να μη μένει καμιά μας απ’ έξω και να αλληλεπιδρούμε ισότιμα. Όχι, δεν είναι πάντα αυτονόητο κάτι τέτοιο, αν και θα ‘πρεπε. Έχω παρακολουθήσει αμέτρητα σεμινάρια κι εκπαιδεύσεις όλα αυτά τα χρόνια κι ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα απολύτως ισότιμη και ταυτόχρονα αυτόνομη.
Έχουν απομείνει δυο θέσεις ακόμη. Εδώ μπορείς να βρεις περισσότερες πληροφορίες για το σεμινάριο.
Ως τότε, πες μου, εσύ πώς τα πας με τα όρια; Πόσο εύκολο ή δύσκολο σου είναι να τα επικοινωνείς στους γύρω σου; Και, αν έχεις αποτέλεσμα, πώς το καταφέρνεις, ρε αδερφ@; Υπάρχει κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία που θα ήθελες να μας διηγηθείς;
Αν έρθεις στο σεμινάριο, θα χαρώ πολύ να σε γνωρίσω. Απλώς κατοχύρωσε τη θέση σου, γιατί θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Χριστίνα Σαρρή,
συγγραφέας, φοιτήτρια ψυχολογίας, ομιλήτρια για θέματα τυφλότητας, BookTuber