Σταμάτα πια να μου ζητάς
να μην τρελαίνομαι!
Σταμάτα πια να με ρωτάς
τι στο καλό έπαθα
και γιατί κάνω «έτσι».
Να επιμένεις ότι τάχα παρεξήγησα,
πως δεν κατάλαβα καλά,
πως σε αδίκησα!
Σταμάτα πια να θέλεις να με πείσεις
πως έχω πρόβλημα.
Εγώ πως έχω πρόβλημα!
Πως όλα είναι στο μυαλό μου.
Πως υπερβάλω, ως συνήθως.
Σταμάτα πια να λες
πως δεν μπορείς να καταλάβεις τι με πείραξε.
Τι παθαίνω,
τι με πιάνει «στα καλά καθούμενα».
Πως εσύ, πάντως,
δε με πιάνεις από πουθενά.
Σταμάτα πια να προσποιείσαι
άγνοια κι αθωότητα.
Να μου ζητάς συγγνώμη εσύ
για δικό μου, δήθεν, λάθος.
Να μου λες ότι λυπάσαι
που εγώ, βεβαίως, δεν κατάλαβα καλά.
Που νόμισα,
που φαντάστηκα,
που παράκουσα,
που παρανόησα,
που παρερμήνευσα…
Που διαστρέβλωσα, εγώ!
Σταμάτα πια!
Όχι άλλο, φτάνει.
μη μου λες εσύ πώς ένιωσα.
μη μου λες τι άκουσα,
τι κατάλαβα
και τι θα έπρεπε να είχα καταλάβει.
Μη μου λες να ηρεμήσω,
μη μου λες να μην τρελαίνομαι.
Να βάλω λίγο χιούμορ στη ζωή μου,
να αποκτήσω κι άλλη ανοχή.
Να πάψω επιτέλους να υπερβάλλω,
γιατί στο τέλος πια κανείς δε θα μ’ αντέχει.
Εγώ είμαι αυτή που δεν αντέχει.
Ακούς; Εγώ!
Γι’ αυτό σταμάτα πια.
Μη μου ζητάς συγγνώμη που εγώ…
Ζήτα μου συγγνώμη που εσύ…
Δεν προσβλήθηκα εγώ, εσύ με πρόσβαλες.
Δεν παρεξήγησα εγώ, εσύ με χλεύασες.
Δεν υπερέβαλα εγώ, εσύ με μείωσες.
Σταμάτα πια
να υποτιμάς τη νοημοσύνη μου.
Δε γίνεται να κάνω λάθος στο τι αισθάνομαι.
Αυτό που εκφράζω αισθάνομαι
κι ούτε εσύ ούτε και κανένας άλλος θα μου πει
γιατί δεν πρέπει να αισθάνομαι έτσι.
Κι αν στ’ αλήθεια το πιστεύεις
πως κάπου στη μετάφραση χαθήκαμε,
εξήγησέ μου απ’ την αρχή
κι αυτή τη φορά θυμήσου
να μη μου ρίξεις πάλι την ευθύνη.
Ξεκαθάρισε τη θέση σου,
αν θέλεις.
Σταμάτα, όμως, να ακυρώνεις τη δική μου.
Χριστίνα Σαρρή
Ένα ποίημα για το gaslighting / χειραγώγηση, γραμμένο το Σεπτέμβριο 2022.