Η μέρα της επιστροφής μου από Κρήτη συνέπεσε με την ημέρα των γενεθλίων μου. Αισίως έκλεισα τα είκοσι τέσσερα, λοιπόν, και αφού αυτό το ταξίδι υπήρξε τόσο καθοριστικό, απελευθερωτικό, αλλά και διδακτικό για μένα, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σου 24 εικόνες, μαθήματα και πράγματα που κρατάω απ’ αυτές τις διακοπές, που ήταν από τις καλύτερες της ως τώρα ζωής μου:
1. Το καλύτερο χαλασμένο μανικιούρ και πεντικιούρ του κόσμου που απέκτησα εκεί, τα κυματιστά, γοργονέ μαλλιά που μου χάριζε το θαλασσινό νερό και το μικροσκοπικό, φθηνό σταυρουδάκι που φορούσα για να με φυλάει στις διακοπές, που έχει ακόμη στο κορδονάκι του αλάτι από τη θάλασσα και άρωμα αντηλιακού.
2. Αμέτρητες γρατζουνιές και μελανιές, παράσημα για όλες τις φορές που τόλμησα να περάσω καλά χωρίς να φοβάμαι τι μπορεί να πάθω. Αυτές ήταν το χειρότερο που έπαθα.
3. Η εμπειρία του πρώτου μου, πραγματικού μεθυσιού, συγκεκριμένα από τσικουδιά, και το μάθημα πως έχει πολλή πλάκα να μεθάς, αλλά δεν έχει καθόλου πλάκα να ξεμεθάς.
4. Οι ευγενέστατοι άνθρωποι που γνώρισα στην Κρήτη, που μας φέρθηκαν και μας εξυπηρέτησαν με απεριόριστο σεβασμό στην πλειοψηφία τους.
5. Αντιθέτως, το ξάφνιασμά μου απέναντι στην απόλυτη αδιαφορία των Ευρωπαίων τουριστών σε στιγμές που ήταν πασιφανές ότι δυσκολευόμασταν και χρειαζόμασταν καθοδήγηση.
6. Η επιβεβαίωση πως, πράγματι, η προσβασιμότητα στο Κοκκίνη Χάνι είναι ανύπαρκτη. Σχεδόν καθόλου πεζοδρόμια, κάθοδος στην παραλία μόνο από απότομες, ασύμμετρες, κακοφτιαγμένες κι επικίνδυνες σκάλες, ράμπες σαν στενές τσουλίθρες στους περισσότερους χώρους εστίασης, αλλά μόνο πίσω από σκαλοπάτια και, φυσικά κι αναμενόμενα, ανύπαρκτοι κατάλογοι Braille.
7. Η ανακάλυψη πως μπορείς να γελάσεις τόσο πολύ που η φωνή σου να είναι βραχνιασμένη για μέρες και οι κοιλιακοί σου να πονάνε χωρίς να τους έχεις γυμνάσει με άλλο τρόπο.
8. Μια πρώτη επαφή με τα βασικά βήματα της cumbia, την οποία για χρόνια μπέρδευα για κάποιο λόγο με τη salsa. Λατρεύω το ρυθμό της, εκνευρίστηκα με τα βήματα γιατί μου φαίνονται δύσκολα, παρότι είναι πανεύκολα, όμως, επειδή δε μ’ αρέσει να λέω πως δεν μπορώ να κάνω πράγματα, μάλλον θα υπάρξει και δεύτερη επαφή. Πού θα μου πάει η άτιμη; Θα μάθω να την χορεύω.
9. Η συνειδητοποίηση πως πέρασα τόσο όμορφα που ξέχασα εντελώς να τραβήξω φωτογραφίες και βίντεο. Από τη μία βαράω το κεφάλι μου πλέον, από την άλλη χαίρομαι που είχα καλύτερα πράγματα να κάνω.
10. Οι φορές που έμενα να κολυμπάω μόνη στη θάλασσα, χωρίς να ανησυχώ για το πώς θα κατάφερνα να εντοπίσω την παρέα μου βγαίνοντας, παρά μόνο απολαμβάνοντας τη στιγμή και σκεπτόμενη με ενθουσιασμό τους στόχους μου για το ερχόμενο φθινόπωρο και το μέλλον γενικότερα, όπως έκανα κι όταν ήμουν μικρή.
11. Όλες οι φορές που αισθάνθηκα πως δεν είχα ανάγκη κανέναν για να κάνω αυτό που εγώ ήθελα! Βγήκα μόνη μου βραδινή βόλτα στην παραλία. Ξεκίνησα μόνη μου για το εστιατόριο που θα πηγαίναμε για φαγητό, βρήκα τραπέζι κι η υπόλοιπη παρέα κατέφτασε αργότερα. Κυνήγησα κρυφά το λουκουματζή στην παραλία κι έσκασα μύτη στην ομπρέλα μας με φρέσκους, λαχταριστούς λουκουμάδες, κάνοντας έκπληξη στους άλλους δυο. Συνεννοούμουν με τις γύρω παρέες προκειμένου να μας βοηθήσουν να εντοπίσουμε την ομπρέλα μας βγαίνοντας από τη θάλασσα, γιατί δε δεχόμουν ότι, για να μη χαθούμε, έπρεπε να κολυμπάμε σε βάρδιες.
12. Οι συζητήσεις επί συζητήσεων για τα άγχη μου, τους προβληματισμούς μου, τα λάθη μου, τα πάθη μου κι όλα όσα μπορείς να πεις σε δυο καλούς φίλους κι εκείνοι να σε κράξουν με αγάπη και νοιάξιμο.
13. Κάμποσες προκλήσεις και στοιχήματα που βάλαμε. Τα περισσότερα τα έχασα, όπως το ότι «δε θα σερβίρεται ρακή στην καφετέρια», κι ας ήμασταν σε χωριό της Κρήτης. Ελάχιστα κέρδισα κι άλλα ακόμη τρέχουν.
14. Η ανακάλυψη μυών του σώματός μου που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν. Πώς; Πονώντας! Παντού! Χέρια, πόδια, πλάτη, μέση, αυχένας κι ό, τι άλλο υπάρχει πάνω μου είναι όλα διαλυμένα. Ο οργανισμός μου σοκαρίστηκε τόσο από την καθημερινή γυμναστική (περπάτημα, κολύμπι, χορό), που επέστρεψα αδυνατισμένη, παρότι έτρωγα κι έπινα σαν να μην υπάρχει αύριο!
15. Η απόφασή μου, έπειτα απ’ όλα αυτά, να ξεκινήσω να πηγαίνω γυμναστήριο. Τέλος η αγυμνασιά και τέλος τα χαμένα στοιχήματα!
16. Οι φανταστικοί οικοδεσπότες μας, ο κύριος Δημήτρης και η Ζωή, πατέρας και κόρη, που μας φέρθηκαν σαν παλιοί, καλοί φίλοι. Τους ευχαριστώ για τις ωραίες κουβέντες τις ώρες του πρωινού, το αστείρευτο γέλιο που ρίξαμε παρέα, τα αμέτρητα νερά που μας έφερναν καθημερινά στο δωμάτιο, αφού τα σκυλιά μας διψούσαν κι έπιναν σαν κροκόδειλοι, αλλά δε μας τα χρέωσαν ποτέ, και την έκπτωση που μας έκαναν στο τέλος της διαμονής μας, παρότι κρατήσαμε το δωμάτιο για αρκετές ώρες μετά την ώρα του check out!
17. Ο επίσης ευγενέστατος και υπέρ το δέον εξυπηρετικός κύριος Θανάσης, ο οδηγός του ταξί ΑμεΑ που μας μετέφερε από το λιμάνι του Ηρακλείου στο ξενοδοχείο στο Κοκκίνη Χάνι κι αντίστροφα, και που κι εκείνος μας χρέωσε λιγότερο από το ποσό που κανονικά θα πληρώναμε.
18. Η συνειδητοποίηση πως, αν και νόμιζα ότι έχω ανεπτυγμένη την παρατηρητικότητά μου, πράγμα που μου επιβεβαίωναν κι οι γύρω μου, τελικά σε σχέση με άλλα τυφλά άτομα δεν ξέρω τι μου γίνεται κι έχω δουλειά ακόμα!
19. Η επιτακτική ανάγκη να ενηλικιωθώ κι επισήμως κάποτε! Περίμενα απ’ την παρέα μου να με προσέξει, να με σταματήσει από το να κατεβάζω τα σφηνάκια το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, να πάρει πρωτοβουλίες κι εγώ να ακολουθήσω. Έστελνα αναλυτική αναφορά στους γονείς μου για τα πάντα, από το πότε ανεβοκατέβηκα στο καράβι, μέχρι το πόσο έφαγα, ήπια και κοιμήθηκα. Από το τι πράγματα πήρα στη βαλίτσα κι αν τα ξανάφερα όλα πίσω, μέχρι το πού, πώς και πόσο χτύπησα, μην παραλείποντας, φυσικά, να τους διαβεβαιώσω ότι πρόσεχα και… «με πρόσεχαν! Συμπεριφορά ενήλικης αυτή δεν την λες, πάντως. Τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι. Πότε και πώς θα το διορθώσω, θα δείξει. Η ψυχοθεραπεύτριά μου να ‘ναι καλά και καλή της δύναμη!
20. Η απορία που πρέπει να απαντήσαμε ίσα με καμιά δεκαπενταριά φορές: «Κανείς απ’ τους τρεις σας δε βλέπει; Ούτε λίγο; Ούτε σκιές; Και τότε πώς…; Δηλαδή, θέλω να πω, πώς;»! Στην Ελλάδα του 2023 φαίνεται ασύλληπτο τρεις ολικά τυφλοί να ταξιδεύουν ολομόναχοι. Ε, λοιπόν, να πώς! Κοιτάτε να μαθαίνετε!
21. Η υποψία πως, τελικά, το αγαπημένο μου look ίσως και να ‘ναι αυτό με τα μπερδεμένα από τον αέρα μαλλιά, καθόλου μακιγιάζ, σαγιονάρες, μαγιό και βρεγμένο φουστάνι.
22. Η απέραντη ευγνωμοσύνη μου που έχω στη ζωή μου τέτοιους φίλους που με αναγκάζουν και με προκαλούν να γίνομαι καλύτερη κάθε ώρα και στιγμή. Και τα σχέδια που ήδη κάναμε για τις διακοπές μας του χρόνου.
23. Η υπόσχεση στην εαυτή μου να μην ξανατρέξω ποτέ στην παραλία με οδηγούς δυο τυφλάμπουρες, γιατί εκτός του ότι θα στουμπίσω το πόδι μου σκάζοντας με φόρα σε ξαπλώστρα και θα την γυρίσω τούμπα, την επόμενη φορά μπορεί να κάθεται και κανένας άνθρωπος πάνω και να την πληρώσει κι αυτός χωρίς να φταίει, ο κακομοίρης. Θα κουτσαίνω για κάποιες μέρες και θα κάνω να φορέσω τακούνια ακόμη περισσότερες. Δεν πειράζει, από Σεπτέμβρη το γυμναστήριο και τα μαθήματα cumbia!
24. Η δύσκολη αποστολή που έχω στο εξής: να καταφέρω να κρατήσω τον ενθουσιασμό, την τόλμη και την αυτοπεποίθηση που μου χάρισε αυτό το ταξίδι και να τα αξιοποιήσω κι εδώ, στην Αθήνα. Να μην αφήσω ξανά κανέναν υπερβολικό φόβο να με καταβάλει και να με κρατήσει πίσω. Να θυμάμαι πως ό, τι μπορώ να ονειρευτώ, μπορώ και να το αποκτήσω, ό, τι μπορώ να επιθυμήσω, μπορώ και να το κάνω!
Χριστίνα Σαρρή, ή, όπως με ξαναβάφτισαν κι έχει πλέον επικρατήσει, Σαρρούλα
