Έχεις κι εσύ φτιάξει κατά καιρούς το πρόγραμμά σου έτσι, ώστε στριμώχνεις σε μια εβδομάδα δουλειές για ένα μήνα;
Αν μου ‘λεγες πριν από έξι μήνες πως το Μάιο του 2023 η ζωή μου θα έμπαινε σε τέτοιους ρυθμούς, θα γελούσα σπαρταριστά. Εγώ, ο πιο αναβλητικός άνθρωπος που ξέρω, να έχω ξαφνικά δεκάδες tasks μέσα στην ίδια μέρα και να πρέπει να τα φέρω όλα εις πέρας ΣΗΜΕΡΑ! Χα!
Πέρυσι τέτοια εποχή, ακριβώς τέτοια εποχή, 8 Μαΐου ήταν, το θυμάμαι, ανάγκασα την εαυτή μου να αποκτήσει μια από τις καλύτερες συνήθειες που θα μπορούσα να έχω, το πρωινό ξύπνημα. Τις πρώτες τρεις μέρες δυσκολεύτηκα πολύ. Μέχρι να κλείσω την πρώτη εβδομάδα άρχισα να συνηθίζω. Στις δέκα μέρες είχε αλλάξει το ρολόι μου! Ήταν απίστευτο. Είχα ένα ολόκληρο δεκαεξάωρο καθημερινά να το κάνω ό, τι θέλω. Ναι, και τα Σαββατοκύριακα. Ακολουθούσα το ίδιο πρόγραμμα, δεν το άλλαζα. Για μένα, που μέχρι τότε ξυπνούσα στις έντεκα και κοιμόμουν ξανά το μεσημέρι / απόγευμα, βρικολακιάζοντας μετά μέχρι τα ξημερώματα και πάλι απ’ την αρχή, όλο αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
Κατ’ αρχάς έπαψα να νιώθω κομμάτια όλη μέρα. Με έναν καφέ στις οχτώ το πρωί και χωρίς ύπνο το μεσημέρι, έφτανε έντεκα το βράδυ και είχα ακόμη ενέργεια να κάνω κωλοτούμπες, ενώ κοιμόμουν βαθιά, ποιοτικότατα και χορταστικά ένα πλήρες οχτάωρο κάθε βράδυ, σε φυσιολογικές ώρες. Ξυπνούσα, έπινα απολαυστικά τον καφέ μου, χαζεύοντας τις ειδήσεις, εργαζόμουν μέσω social media, αναρτώντας περισσότερες από τρεις δημοσιεύσεις την ημέρα και απαντώντας σε πελάτισσες, γυμναζόμουν, τρεφόμουν με σπιτικό και πιο υγιεινό φαγητό, έγραφα, απομαγνητοφωνούσα τα παλιά μου βίντεο, συμμάζευα και καθάριζα το σπίτι, φρόντιζα τη Luna, ξανάρχισα να μαγειρεύω… Ήταν από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη, περιόδους της ζωής μου στην Αθήνα, από το 2017 που ήρθα.
Φέτος… Κομμάτια! Αν και ξυπνάω σχεδόν τρεις με τέσσερεις φορές την εβδομάδα νωρίς, το κάνω με το ζόρι κι όχι προγραμματισμένα. Κοιμάμαι ξανά σε κακές ώρες, το έχω ρίξει πάλι στην κακή διατροφή από το άγχος μου, έχω αφήσει στην άκρη την εργασία που μου έφερνε κάποια έξτρα χρήματα και, παρόλο που κάνω καθημερινά πράγματα τα οποία λατρεύω με όλη μου την ψυχή, στο τέλος της ημέρας αισθάνομαι να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου από την εξάντληση. Γιατί;
Γράφω αυτό το κείμενο, λοιπόν, για να δεσμευτώ. Να δεσμευτώ απέναντί σου, αλλά κυρίως απέναντί μου, πως ο στόχος μου για το Μάιο, ο στόχος μου που αφορά αποκλειστικά και μόνο εμένα και κανέναν άλλο, θα είναι να μου χαρίσω ξανά αυτόν τον τρόπο ζωής. Να βελτιώσω το πρόγραμμα του ύπνου μου, έπειτα της διατροφής μου (με το μαλακό εδώ, μην πεθάνουμε κιόλας) και τέλος της φυσικής μου κατάστασης. Μου το χρωστάω.
Είμαστε ό, τι πολυτιμότερο έχουμε, δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Αυτό το σώμα που τόσο παραμελούμε κάποιες φορές, είναι ο μόνος μας σύμμαχος, ακόμη κι όταν δεν έχουμε κανέναν άλλο. Ας μην τον κάνουμε εμείς οι ίδιες/οι εχθρό μας, άθελά μας.
Αυτά για σήμερα. Σε φιλώ, γιατί έχω να προλάβω ένα σκασμό πράγματα: Να φροντίσω το σπίτι, τη Luna, εμένα, να γράψω και να ξαναγράψω, να παραδώσω ένα άρθρο και τις απαντήσεις για μια συνέντευξη, να ετοιμαστώ για τρεις δράσεις με το Κέντρο Σκύλοι Οδηγοί Ελλάδος, να κάνω ένα σωρό τηλεφωνήματα και να απαντήσω σε άλλα τόσα που περιμένω, να βάλω κάποιες παραγγελίες, να γράψω και να προγραμματίσω δημοσιεύσεις για όλη την εβδομάδα, να ψωνίσω, να πληρώσω λογαριασμούς, να προλάβω να χαλαρώσω και να ψυχαγωγηθώ στο μεταξύ, να περάσω χρόνο με το σύντροφό μου, να ετοιμάσω και κανένα βίντεο για το κανάλι… Θεέ μου, έφυγα!
Εγώ έβαλα το στόχο μου για το Μάιο. Εσύ τι στόχο έχεις για αυτό το μήνα; Γράψε μου στα σχόλια. Α, κι ευχήσου μου καλή επιτυχία, θα χρειαστώ τις ευχές!
Χριστίνα Σαρρή