Η Χριστίνα Σαρρή είναι συγγραφέας, είναι blogger, είναι ομιλήτρια για θέματα τυφλότητας, φεμινίστρια, υποστηρίκτρια των δικαιωμάτων των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων και μειονοτήτων και είναι η πρώτη τυφλή book YouTuber στην Ελλάδα.
Αγωνίζεται ενάντια στα κοινωνικά στερεότυπα, έχει βρει τον τρόπο ζωής που την κάνει, όπως λέει στη «δημοκρατική», πολύ πολύ ευχαριστημένη και μας εξηγεί γιατί μισεί την έκφραση «τα μάτια της ψυχής»!
Στη συνέντευξή της, μας συστήνει τη Luna, αναφέρεται στις δυσκολίες που βιώνει μια ανάπηρη γυναίκα στην επαρχία, εξομολογείται τι είναι αυτό που την δυσκολεύει ως τυφλή, μιλά για τα κλισέ που απεχθάνεται να ακούει, μοιράζεται μαζί μας δύσκολες στιγμές που έχει περάσει και παροτρύνει τις ανάπηρες γυναίκες να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει!
• Χριστίνα, είσαι ομιλήτρια για θέματα τυφλότητας, συγγραφέας, φοιτήτρια ψυχολογίας, BookTuber, blogger και υποστηρίκτρια των δικαιωμάτων των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων και μειονοτήτων. Σε ποια απ’ όλα αυτά αφιερώνεις περισσότερο χρόνο και ενέργεια;
Τιμή μου που γνωρίζεις όλες αυτές τις πληροφορίες για μένα. Πράγματι, τα κάνω όλα αυτά ταυτόχρονα και τα αγαπώ όλα σχεδόν το ίδιο. Το τελευταίο εξάμηνο, όμως, τον περισσότερο χρόνο κι ενέργεια τα αφιερώνω στο blogging, στις ομιλίες, στη συγγραφή και στη δημιουργία βίντεο, με αυτήν τη σειρά.
Οι σπουδές μου και οι κοινωνικοί μου αγώνες έχουν μείνει λίγο πίσω, γιατί κάποια στιγμή πρέπει και να κοιμάμαι! Δεν τα παρατώ ούτε είμαι αδιάφορη, απλώς πραγματικά δεν θα τα προλάβαινα όλα, διαφυλάσσοντας παράλληλα και την υγεία μου, σωματική και ψυχική, πιστεύω. Προσωπικά, θα ήθελα να αφιερώνω και λίγο περισσότερο χρόνο στο κανάλι μου στο YouTube, είναι η αλήθεια. Ίσως το καταφέρω σε μερικές εβδομάδες, που δεν θα έχω πια τις ομιλίες στα σχολεία λόγω καλοκαιριού. Θα δούμε. Σημασία έχει πως τα αγαπώ όλα κι επιτέλους, ακόμη κι αν κάποιες μέρες νιώθω εξαντλημένη, στην πραγματικότητα έχω βρει τον τρόπο ζωής που με κάνει ευτυχισμένη. Ή, τουλάχιστον, πολύ πολύ ευχαριστημένη!
• Στο τρίτο κατά σειρά βιβλίο σου «Το ημερολόγιο μιας τυφλής γυναίκας, ιστορίες καθημερινού σεξισμού και μισαναπηρισμού στην Ελλάδα», εμπεριέχονται βιωματικές ιστορίες. Θέλω να μας πεις ποια είναι η ιστορία που θυμάσαι πιο έντονα.
Πολλές θυμάμαι έντονα, αλλά μια από τις χειρότερες υπήρξε εκείνη στην οποία ένας ηλικιωμένος άντρας με ακολούθησε από τη στάση του λεωφορείου κοντά στο σπίτι μου, παρέμεινε μαζί μου σε όλη τη διαδρομή ως το πανεπιστήμιο, συνέχισε να με ακολουθεί και μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου και όλη αυτήν την ώρα μου έκανε προσωπικές ερωτήσεις με πολύ πιεστικό τρόπο. Από το αν είμαι παντρεμένη, πού μένω και ποιο είναι το τηλέφωνό μου, μέχρι το αν έχω εντονότερο οργασμό σε σχέση της μιας βραδιάς ή σε μακροχρόνια σχέση αγάπης! Ελπίζω να μη μας διαβάζουν ανήλικα άτομα! Ήταν φρικτό.
Με είχε κάνει να νιώσω τόσο άβολα, με έφερε σε τόσο δύσκολη θέση.
Πλησίαζε πολύ κοντά μου, με άγγιζε δήθεν φιλικά, επέμενε να με συνοδεύει ενώ περπατούσα και μου έδινε συμβουλές για τα ερωτικά μου χωρίς να του τις ζητάω. Με κάλεσε μέχρι και στο εξοχικό του, αν και άφησε να εννοηθεί πως ως φιλοξενούμενη θα έπρεπε κι εγώ κάπως να ανταποδώσω. Όλα αυτά από έναν άντρα σχεδόν εξήντα χρόνια μεγαλύτερό μου, άγνωστο, επειδή απλώς είχα την ατυχία να τον συναντήσω στη στάση του αστικού.
Στο μεταξύ προσπαθούσα να κάνω νοήματα στους συμφοιτητές μου και στους επιτηρητές, αφού ήταν ημέρα που θα εξεταζόμουν σε μάθημα, αλλά κανείς τους δεν είχε αντιληφθεί ότι αυτός ο άντρας δεν ήταν συνοδός μου και ότι, όχι απλώς δεν ήθελα να τον έχω κοντά μου, αλλά με (παρ)ενοχλούσε κιόλας. Όλοι νόμιζαν πως ήμασταν μαζί, πως με συνόδευε αυτός στο πανεπιστήμιο, πως με βοηθούσε. Ήταν πραγματικά τρομαχτικό. Κι ήταν σε μια περίοδο που ακόμη ένιωθα πως αν αντιδράσω έντονα σε μια τέτοια συμπεριφορά γίνομαι αγενής. Αλλά, ακόμη και τώρα, μετά κι από άλλες παρενοχλήσεις πλέον, ακόμη νιώθω να τα χάνω σε αυτές τις περιπτώσεις. Οι παρενοχλητές ξέρουν πολύ καλά πώς να είναι χειριστικοί και να κάνουν εσένα να αισθάνεσαι άβολα, αντί να ντρέπονται εκείνοι! Αυτή είναι η μεγαλύτερη σε έκταση και η δυσκολότερη ιστορία του βιβλίου μου. Μισούσα τις ώρες που πέρασα γράφοντάς την και αναβιώνοντας τα πάντα!
Μόνο οι αδιάκριτες ερωτήσεις με ενοχλούν, όπως όλους τους ανθρώπους, υποθέτω. «Τι ψηφίζεις; Πότε θα παντρευτείς; Πού πηγαίνεις; Ποιος ήταν στο τηλέφωνο; Πόσα χρήματα είναι το επίδομα που παίρνεις;». Τέτοιες ερωτήσεις, ναι, δε μου αρέσουν ιδιαίτερα. Ειδικά όταν γίνονται από ανθρώπους που μόλις γνώρισα ή από περιέργεια και κουτσομπολιό.
