Με αφορμή τη 17η Μαΐου, παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας, τρανσφοβίας και αμφιφοβίας…
“Υπήρξα εχθρική προς τ@ ΛΟΑΤΚΙ για πολλά χρόνια γιατί δυστυχώς έτσι είχα μεγαλώσει. Ήμουν της άποψης ότι «μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν στο κρεβάτι τους, αρκεί να μην προκαλούν», αυτής της γελοίας άποψης που πολλ@ υποστηρίζουν.
Μέχρι που απέκτησα την πρώτη μου σχέση και, παρόλο που είμαι ετεροφυλόφιλη, κρυβόμουν σαν τρελή, γιατί ζούσα σε κλειστή κοινωνία και ανά πάσα στιγμή θα γινόμουν βούκινο. Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως η σχέση σου δεν είναι μόνο το «κρεβάτι» σου. Είναι πολύ, πάρα πολύ περισσότερα από αυτό.
Αργότερα έφυγα και εγκαταστάθηκα στην Αθήνα για σπουδές. Πήγα σε ένα πανεπιστήμιο που ήταν φτιαγμένο, κομμένο και ραμμένο για μη ανάπηρ@ φοιτητές και φοιτήτριες. Η ζωή μου άλλαξε, το ίδιο και η καθημερινότητά μου. Ούσα τυφλή, έπρεπε να διεκδικώ καθημερινά, μα καθημερινά, το αυτονόητο. Από το να υπάρχει αναγγελία των στάσεων στο αστικό λεωφορείο, μέχρι και το να υπάρχουν προσβάσιμα πλήκτρα στο ασανσέρ του Πανεπιστημίου μου. Από το να βγαίνω απ’ το σπίτι μου και να μη σκάω πάνω σε μηχανάκια και τραπεζοκαθίσματα, μέχρι το να έχω προσβάσιμες σημειώσεις για τα μαθήματα που παρακολουθούσα. Γκρίνιαξα, κατέβηκα σε πορείες, πάλεψα, ακόμα παλεύω, απαίτησα, διεκδίκησα. Διεκδίκησα δικαιώματα που μου ανήκαν. Ξεβόλεψα κόσμο. Και κάπου εκεί κατάλαβα τι ακριβώς έκανα: Προκαλούσα!
Ζητούσα μια ζωή σαν των υπολοίπων. Ζητούσα ισότητα! Και εκεί ήταν που μπήκα στη θέση των ΛΟΑΤΚΙ και κατάλαβα πόσα προβλήματα αντιμετωπίζουν στη ζωή τους, διαφορετικά μεν, αλλά δύσκολα όπως και τα δικά μου. Μόνο τότε συνειδητοποίησα πως και τα δικά τους δικαιώματα δεν είναι δυνατόν να περιορίζονται στο σπίτι και στο κρεβάτι τους και στο να μην προκαλούν! Κατάλαβα πως στην μέχρι τότε ζωή μου είχα υπάρξει εχθρική απέναντι τους, όσο και αν νόμιζα το αντίθετο!
Είδα καθαρά πως όσο ενοχλητικοί είναι οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι για τους cis straight, τόσο είναι και οι ανάπηροι για τους μη ανάπηρους.
Πιάνω ακόμα και σήμερα την εαυτή μου να έχει τέτοιου είδους φοβικές αντιλήψεις σε κάποιες περιπτώσεις, όμως βηματάκι βηματάκι νομίζω πως με τον καιρό της αποβάλλω μία προς μία. Το μεγαλύτερο βήμα, ωστόσο, θεωρώ ότι έχει γίνει. Έγινε την ημέρα που αποφάσισα να κοιτάξω την εαυτή μου στον καθρέφτη με καθαρό και ανοιχτό μυαλό!
Χριστίνα Σαρρή,
φοιτήτρια ψυχολογίας, ομιλήτρια για θέματα τυφλότητας