Τις τελευταίες μέρες δεν ήξερα τι να ανεβάσω. Δεν είχα λόγια για το συμβάν στα Τέμπη, ή αυτά που είχα ήταν μόνο λόγια οργής και γι’ αυτό προτίμησα να τα κρατήσω στο προσωπικό μου προφίλ. Από χθες, διστακτικά, έχω αρχίσει κι επανέρχομαι ψυχολογικά και το ίδιο θα κάνω και στη σελίδα. Όχι γιατί δεν ενδιαφέρομαι γι’ αυτό που έγινε ή γιατί δε στενοχωριέμαι. Όχι γιατί δε σέβομαι τον πόνο των ανθρώπων…
Αλλά γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται κι αυτό είναι το σωστό. Καμιά υποχρέωση δεν περιμένει να ξεμουδιάσουμε, καμιά πληρωμή, καμιά ανάγκη, καμιά από καιρό προγραμματισμένη δραστηριότητα. Έχω την πολυτέλεια να είμαι από τις τυχερές που δεν είχαν κανένα δικό τους πρόσωπο μέσα σ’ εκείνο το τραίνο. Έχω την πολυτέλεια να μην πενθώ πραγματικά. Ναι, λυπάμαι, ναι, θυμώνω και, ναι, συμπονώ όλες αυτές τις οικογένειες. Όμως δεν μπορώ να πω ότι πενθώ. Το πένθος αυτών των ανθρώπων είναι όλο δικό τους, όσο κι αν θέλουμε ή κάνουμε πως θέλουμε, να το μοιραστούμε σε εθνικό επίπεδο. Δε δικαιούμαστε να λέμε ότι πενθούμε.
Η δική μας ζωή συνεχίζει κανονικά. Δε μαζεύουμε κομμάτια, ούτε της ψυχής μας ούτε του σώματος των αγαπημένων μας. Δε θα κλαίμε για χρόνια πάνω από άψυχες φωτογραφίες. Δε θα καθόμαστε δίπλα στην άδεια καρέκλα στο οικογενειακό τραπέζι. Δε θα ξεσκονίζουμε μάταια το άδειο δωμάτιο του σπιτιού, κλείνοντας γρήγορα την πόρτα για να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται η μυρωδιά του ανθρώπου μας που δε θα ξαναδούμε ποτέ! Αυτά, δυστυχώς, θα τα ζήσουν όσοι χτυπήθηκαν απ’ αυτήν την τραγωδία, όχι εσύ κι εγώ…
Εσύ κι εγώ θα ανεβάσουμε δέκα, είκοσι αναρτήσεις, θα στενοχωρηθούμε και θα κλάψουμε, όμως σύντομα θα είμαστε και πάλι καλά. Θα βγούμε ξανά για καφέ και για ποτό, θα πάμε πάλι διακοπές. Θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε ή να σπουδάζουμε, να συναντούμε φίλους και να γελάμε, να διαβάζουμε βιβλία και να βλέπουμε ταινίες… Να είμαστε ευτυχισμέν@, ή τουλάχιστον καλά και υγιείς. Εσύ κι εγώ έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε ακόμη ζωνταν@.
Και, όπως ήδη είπα, αφού έχουμε αυτήν την πολυτέλεια, αυτό είναι το σωστό, αυτό πρέπει να κάνουμε. Να συνεχίσουμε να ζούμε. Να κάνουμε τα πράγματα που αγαπάμε και που μας δίνουν χαρά. Να απολαμβάνουμε, όσο μπορούμε, την κάθε μέρα. Να αγκαλιάζουμε σφιχτά τους αγαπημένους μας και να είμαστε ευγνώμονες που τους έχουμε κοντά μας. Αυτό δε σημαίνει πως θα ξεχάσουμε. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Οφείλουμε να μην ξεχάσουμε. Το χρωστάμε σε εκείνα τα παιδιά και στ@ εαυτ@ μας. Να διεκδικήσουμε όσα πρέπει να γίνουν, να απαιτήσουμε δικαιοσύνη για τις οικογένειες των θυμάτων, να φωνάξουμε για καλύτερες υποδομές και κατάλληλα πρόσωπα σε θέσεις αρμοδιότητας. Όμως, μέσα σ’ όλα αυτά, να μην ξεχάσουμε να ζούμε. Είμαι σίγουρη πως κι αυτά τα παιδιά που έφυγαν αυτό θα ήθελαν από εμάς. Και να συνεχίσουμε και να διεκδικήσουμε. Κι όχι μόνο το ένα από τα δυο εις βάρος του άλλου.
Γι’ αυτό κι εγώ θα συνεχίσω από αύριο κανονικά τις αναρτήσεις της σελίδας, με κάθε σεβασμό στη θλίψη των ημερών που επικρατεί, φυσικά, και με την ελπίδα να μην ενοχληθεί κανείς απ’ αυτή μου την απόφαση. Όσο για τον αγώνα, οποιοδήποτε αγώνα, τον συνεχίζω αέναα από το προσωπικό μου προφίλ και πάλι προσωπικά στην καθημερινότητά μου.
Κι εσύ… Πάρε το χρόνο σου, επίτρεψε στον εαυτό σου να αισθάνεται, ό, τι κι αν αισθάνεται. Είναι εντάξει να λυπάσαι, είναι υγειές. Είναι εντάξει και να νιώθεις καλά, να αμύνεσαι, να θωρακίζεσαι, να αυτοφροντίζεσαι. Είναι εντάξει. Κάνε ό, τι σε βοηθάει να αντέξεις. Περάσαμε δύσκολες μέρες και θα έρθουν κι άλλες τέτοιες. Κάνε κουράγιο και κράτα δυνάμεις, με όποιον τρόπο μπορείς, είτε αυτός είναι να βγεις εκεί έξω ουρλιάζοντας για δικαιοσύνη, είτε να μείνεις σπίτι, κάνοντας ένα χαλαρωτικό ντους και περνώντας όμορφα.
Καλή δύναμη σε όλ@ μας. Καλό ταξίδι στους ανθρώπους που έφυγαν και κουράγιο στους δικούς τους. Άνοιξη, μην αργήσεις άλλο να έρθεις, σε χρειαζόμαστε.
Χριστίνα Σαρρή