Η ζωή δεν αρχίζει και τελειώνει στην όραση!
Ήθελα σήμερα να ανεβάσω τις εντυπώσεις μου από το σεμινάριο για τις αλλαγές που παρακολούθησα προχθές, όμως προέκυψε κάτι που με έκανε να βάλω σε προτεραιότητα κάποια πράγματα που ήθελα να σου πω εδώ και καιρό. Και σε παρακαλώ να κοινοποιήσεις αυτό μου το κείμενο όπου νομίζεις ότι υπάρχει ανάγκη.
- Αν για κάποιο λόγο έχασες την όρασή σου πρόσφατα ή όχι και τόσο πρόσφατα, αλλά, τέλος πάντων, βρέθηκες κάποια στιγμή στη ζωή σου χωρίς όραση.
- Αν το παιδί σου ή κάποιο κοντινό σου πρόσωπο είναι σε αυτήν την κατάσταση.
- Αν γεννήθηκες χωρίς όραση και νομίζεις πως αυτό σε εμποδίζει να κάνεις ό, τι πραγματικά θέλεις στη ζωή σου.
- Αν είσαι τυφλ@ στην επαρχία και θες να μετακομίσεις σε μια μεγαλύτερη πόλη ή ενηλικιώνεσαι και ονειρεύεσαι να ξεκινήσεις τις σπουδές σου, μακριά απ’ την οικογένειά σου.
- Αν έχεις πελαγώσει και δεν ξέρεις πού να στραφείς, ποι@ να ρωτήσεις, από πού να ξεκινήσεις, τι θα χρειαστείς, τι δικαιούσαι, τι βοηθητικά εργαλεία, παροχές κι υπηρεσίες υπάρχουν…
Είμαι μόλις ένα μήνυμα μακριά σου! Σε παρακαλώ, αλήθεια, σε παρακαλώ, μην πιστέψεις ποτέ, ούτε για μια στιγμή, πως η ζωή σου αρχίζει και τελειώνει εκεί που αρχίζει και τελειώνει η όρασή σου! Και για να σου το επιβεβαιώσω όλο αυτό, επίτρεψέ μου να σου πω λίγα πράγματα για μένα, χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, αλλά μόνο για να σου δείξω ελάχιστα πράγματα απ’ αυτά που μπορεί να κάνει ένα άτομο χωρίς όραση:
Γεννήθηκα με οπτική βλάβη, η οποία σταδιακά κατέληξε σε τύφλωση. Έχω αλλάξει πέντε πόλεις, έξι σχολεία (πάντα τυπικής εκπαίδευσης) και έξι διαφορετικά σπίτια λόγω, κυρίως, του στρατιωτικού πατέρα μου. Σήμερα ζω αυτόνομα και σπουδάζω στην Αθήνα, πέντε ώρες απόσταση από την υπόλοιπη οικογένειά μου. Έχω εκπαιδευτεί με λευκό μπαστούνι και κινούμαι πλέον με σκύλο οδηγό. Χρησιμοποιώ υπολογιστή και κινητό κι είμαι ενεργή στα περισσότερα social media, ενώ διατηρώ κι ένα κανάλι στο YouTube. Μαγειρεύω, αυτοεξυπηρετούμαι, καθαρίζω και φροντίζω το σπίτι μου, έχω αμέτρητα χόμπι (διάβασμα, συγγραφή βιβλίων, ταξίδια, λάτιν χοροί, πλέξιμο είναι μόνο λίγα απ’ αυτά) και κάθε τρεις και λίγο τρέχω σε σεμινάρια κι εκπαιδεύσεις, άλλοτε ως συμμετέχουσα κι άλλοτε ως ομιλήτρια. Όλα αυτά τα κάνω ανάμεσα σε βλέποντες/ουσες, ενώ οι παρέες, οι κατά καιρούς συνεργάτ(ιδ)ες και η πλειοψηφία των ως τώρα συντροφικών μου σχέσεων είναι βλέποντα άτομα.
Μπορώ να σου γράψω μια ατελείωτη λίστα με τα πράγματα που μπορώ να κάνω, αλλά ο σκοπός μου δεν είναι να σου πω τι κάνω εγώ. Ο σκοπός μου είναι να καταλάβεις τι μπορείς να κάνεις εσύ ή οποιοσδήποτε άνθρωπος δε βλέπει. ΟΚ, δεν μπορούμε να οδηγήσουμε αυτοκίνητο. Ακόμα! Έχε υπομονή και κάτι μου λέει πω σε λίγα χρόνια θα είναι και τα αυτοκίνητα προσβάσιμα σε τυφλά άτομα.
Δεν είμαι παντογνώστρια ούτε θέλω να το παίξω ξερόλας. Είμαι, όμως, μια κοπέλα που έχει ζήσει όλη της τη ζωή σε ποικίλα περιβάλλοντα κι έχει μεγαλώσει και κοινωνικοποιηθεί μεταξύ βλεπόντων. Δεν είμαι ειδικός ούτε δασκάλα. Δεν έχω τη μαγική λύση για όλα ούτε τη διάθεση να κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν. Ωστόσο σπουδάζω ψυχολογία, οπότε διαθέτω κάποιες βασικές γνώσεις σε αυτό το κομμάτι, κι επιπλέον γνωρίζω από προσωπική εμπειρία πώς είναι για μια οικογένεια να έχει ένα μέλος με οπτική βλάβη και να μην έχει ιδέα από πού να πιαστεί. Ξέρω, νιώθω. Το έχω ζήσει, αλλά έχω ξεπεράσει αυτό το στάδιο πια. Και αν μπορώ να φανώ χρήσιμη και να σε βοηθήσω, έστω και λίγο, ώστε να καταλάβεις κι εσύ ότι τίποτα δεν τελείωσε, απλώς και μόνο επειδή δε βλέπεις, θα είναι τιμή κι ευχαρίστησή μου.
Είναι αλήθεια πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος από βλέποντ@ για βλέποντ@ κι αυτό είναι κάτι που μόλις τα τελευταία χρόνια αρχίζει κάπως να διορθώνεται, πολύ πολύ αργά. Οι άνθρωποι συχνά θα προσπαθήσουν να σε αποθαρρύνουν από το να ζεις μια φυσιολογική ζωή με αυτονομία κι ανεξαρτησία, κάποιες φορές καλοπροαίρετα, σε μια προσπάθεια να σε προστατεύσουν από φυσικούς ή συναισθηματικούς κινδύνους, άλλοτε όχι και τόσο καλοπροαίρετα. Σε κάθε περίπτωση, μην τους αφήσεις να το καταφέρουν! Μην επιτρέψεις σε κανέναν και καμία να σου κόψει τα φτερά ή να σου υποδείξει ποι@ είσαι και ως πού μπορείς να φτάσεις. Θα σου πουν πολλά και θα προβάλλουν πάνω σου τις δικές τους ανασφάλειες και φόβους. Μην τους πιστέψεις.
Θα το επαναλάβω όσες φορές χρειαστεί: η ζωή σου δεν αρχίζει και τελειώνει στο αν και πόσο βλέπεις. Το αποδεικνύουν καθημερινά άνθρωποι που δε βλέπουν και ζουν, σπουδάζουν, εργάζονται, ερωτεύονται, σχετίζονται, κάνουν οικογένειες, ταξιδεύουν, εξελίσσονται κι επιτυγχάνουν με τρόπο αξιοζήλευτο! Το να μη βλέπεις δεν είναι κακό. Είναι μόνο ένας ακόμη διαφορετικός τρόπος ύπαρξης, όπως είναι το να μην ξέρεις κινεζικά (ενώ είναι η πρώτη πιο ομιλούμενη γλώσσα στον κόσμο) ή το να μην οδηγείς αυτοκίνητο. Δεν τελειώνει η ζωή σου εκεί, όπως καταλαβαίνεις. Βρίσκεις εναλλακτικούς τρόπους να συμπεριλαμβάνεσαι σε αυτόν τον κόσμο.
Κι αν μετά απ’ όλα αυτά επιμένεις πως το να μη βλέπεις είναι πρόβλημα, επίτρεψέ μου να κλείσω με μια φράση της πολυαγαπημένης μου Έλεν Κέλερ, τυφλόκωφης συγγραφέως και ρήτορα: «Χειρότερο από το να μην έχεις όραση είναι να μην έχεις όραμα»!
Για ό, τι σε προβληματίζει, είμαι εδώ…
Χριστίνα Σαρρή
