Ο σεξισμός δεν είναι απλώς κάτι που δε μ’ αρέσει.
Ο ρατσισμός δεν είναι απλώς κάτι που δε μ’ αρέσει.
Η αναπηροφοβία επίσης δεν είναι μόνο κάτι που δε μ’ αρέσει.
Η ομοφοβία, η αμφιφοβία κι η τρανσφοβία το ίδιο.
Ο φασισμός δεν είναι απλώς κάτι που δε μ’ αρέσει!
Το “χιούμορ” εις βάρος κοινωνικών ομάδων, συνήθως μειονοτήτων, η διαιώνιση στερεοτύπων και προκαταλήψεων, ο παραγκωνισμός, το μπούλινγκ και η προσπάθεια για απομόνωση όσων δεν ανήκουν στη νόρμα, ο χλευασμός της διαφορετικότητας και της ανθρώπινης ποικιλομορφίας, η υπονόμευση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η απειλή της ελευθερίας έκφρασης της κοινωνικής ταυτότητας ορισμένων ομάδων του πληθυσμού δεν είναι απλώς πράγματα που δε μου αρέσουν!
Το να τα προσπεράσω απλά, όπως μου προτείνεις, δεν είναι λύση. Δεν είναι λύση το να το βουλώνω και να προσπερνάω ό, τι “δε μ’ αρέσει”. Γιατί σήμερα μπορεί να προσπεράσω μια ρατσιστική ανάρτηση στο facebook, αύριο, όμως, αυτό θα με κάνει να προσπεράσω έναν πεσμένο στο δρόμο μετανάστη που θα τον σπάνε στο ξύλο οι φασίστες, και θα προσέχω μην πατήσω και τα αίματα και γλιστρήσω!
Κι αν αυτό δε σε συγκινεί, να σου πω πως κανείς δε σου εγγυάται ότι στο στόχαστρο του φασισμού μεθαύριο δε θα βρίσκεσαι εσύ, κι όλοι αυτοί τους οποίους σήμερα συμβουλεύεις να πάνε παρακάτω και να προσπερνούν ό, τι δεν τους αρέσει θα πάνε και τότε παρακάτω προσπερνώντας σε, κοιτώντας τη δουλειά τους και ασχολούμενοι με τη ζωή τους, γιατί εσύ θα είσαι αυτός που θα απειλείται, όχι εκείνοι!
Το να πολεμώ το σεξισμό, την ομοφοβία, το ρατσισμό, τον ικανοτισμό και κάθε άλλου είδους φασιστική αντίληψη δεν είναι χόμπι, είναι ανάγκη! Είναι ανάγκη που προέρχεται από μέσα μου, για να νιώθω εγώ καλά με μένα και να μπορώ να κοιμάμαι ήρεμη το βράδυ, ήσυχη πως όχι μόνο δεν πλήγωσα και δεν καταπίεσα κάποιο συνάνθρωπό μου σήμερα, αλλά του έκανα και λίίίγο χώρο να αναπνεύσει!
Καθημερινά άνθρωποι γύρω μας ασφυκτιούν από πολλαπλές καταπιέσεις που υφίστανται εξαιτίας της κοινωνίας. Όμως, ξέρεις κάτι; Την κοινωνία εμείς την φτιάχνουμε, εμείς είμαστε η κοινωνία. Εμείς πρέπει να το αλλάξουμε αυτό, στο χέρι μας είναι.
Δεν περιμένω να σου αλλάξω γνώμη για τίποτα απ’ όσα πιστεύεις, για κανένα από τα στερεότυπα που κουβαλάς και που προβάλλεις στους γύρω σου. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Δε θα νιώθω καλά, όμως, εγώ αν δε μιλήσω, αν δε γίνω η φωνή αυτού που δεν μπορεί να μιλήσει, που ντρέπεται, που φοβάται να μη στιγματιστεί κι άλλο. Δε θα νιώθω καλά αν δεν του δείξω πως είμαι εδώ για εκείνον, πως μπορεί να βασιστεί πάνω μου, πως δέχομαι και υπερασπίζομαι το δικαίωμά του να είναι αυτός που είναι, πως είμαι μαζί του σ’ αυτό, πως θα παλέψω πλάι του!
Δεν είναι χόμπι αυτό, “αγαπητέ” μου, είναι αγώνας και μάλιστα επίπονος! Και θα τον κάνω αυτόν τον αγώνα, ακόμη κι αν χρειαστεί να θυσιάσω χρόνο, ενέργεια, σχέσεις… Θα γίνω όσο ενοχλητική και κουραστική χρειάζεται, μέχρι να καταλάβεις πως ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από σένα και πως δεν τον φτιάχνεις μόνο εσύ κι οι συντηρητικές νόρμες σου. Θα μιλάω, θα μιλάω, θα μιλάω και δε θα προσπερνάω, μην τυχόν και σε ξεβολέψω από την κοινωνική θέση στην οποία έτυχε να βρίσκεσαι και στην οποία έχεις στρογγυλοκαθίσει, αγκαλιά με τα προνόμιά σου!
Όπως λέει κι ο αγαπημένος μου Αλκίνοος:
“Θα γίνω αγκάθι στο λαιμό σου,
σκόνη μες στο μάτι,
μέσα στ’ αφτί σου ψίθυρος
και σύγκρυο στην πλάτη,
στη σιγουριά σου αγκίδα…”
Κι αν μετά απ’ όλα αυτά νιώθεις πως εσύ είσαι αυτός που καταπιέζεται και που δεν μπορεί να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του, μάθε πως ο ρατσισμός δεν είναι γνώμη, είναι ποινικό αδίκημα! Καλή προσαρμογή, λοιπόν, στη δημοκρατική κοινωνία!
Χριστίνα Σαρρή