Ξεκίνησα να γράφω «Το ημερολόγιο μιας τυφλής γυναίκας» εντατικά το Μάιο του 2021 κι ήταν, ίσως, ο πιο δημιουργικός μήνας στη συγγραφική μου ζωή. Αγαπούσα τα κείμενά μου κι έβαζα όλη μου την ψυχή μέσα σ’ αυτά. Όλος αυτός ο συγγραφικός ίστρος διήρκησε γύρω στις είκοσι πέντε μέρες, μέχρι τα μέσα Ιουνίου, οπότε και αναγκάστηκα να διακόψω τη διαδικασία, πολύ κακώς, αλλά αυτό έπρεπε να το είχα σκεφτεί τότε.
Ακολούθησε η δημοσίευση του κειμένου «Αν είσαι τυφλή γυναίκα στην Ελλάδα» και μαζί ένα ανέλπιστα θερμό καλωσόρισμα από τους κοντινούς μου ανθρώπους κι από το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, γεγονός που με εξέπληξε ευχάριστα. Ένα μήνα μετά ξεκίνησε, ούτε και θυμάμαι πώς, ένα νέο κύμα μαζικών αναδημοσιεύσεων του κειμένου μου, κι αυτήν τη φορά ήρθα αντιμέτωπη με ένα σορό δυσαρεστημένους αναγνώστες, μη ανάπηρους άντρες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι οποίοι μου επιτέθηκαν με βρισιές, άσχημους, προσβλητικούς, ακόμη και χυδαίους χαρακτηρισμούς, επειδή τόλμησα να θίξω το φύλο, την αρτιμέλεια και την πατρίδα τους! Κι αυτή δεν ήταν η μόνη φορά που συνέβη αυτό.
Σταμάτησα να γράφω το βιβλίο, γι’ αυτόν αλλά και για άλλους, προσωπικούς λόγους. Μου είχαν απομείνει μόλις πέντε ιστορίες για να ολοκληρωθεί και να είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει, όπως είχα ανακοινώσει, το φθινόπωρο του 2021, πράγμα που, όμως, δε συνέβη ποτέ. Ενώ κοντεύει να κλείσει χρόνος από τον καιρό που το ξεκίνησα, ακόμη δεν έχω καταφέρει να καταπιαστώ ξανά μαζί του, πέρα από μια δυο φορές, κατά τις οποίες κατόρθωσα να γράψω μόλις μερικές παραγράφους τη φορά!
Σκεπτόμενη, τον τελευταίο μήνα, για ποιο λόγο δυσκολεύομαι τόσο να πιάσω και πάλι το έργο μου από εκεί που το άφησα και να το ολοκληρώσω, έκανα μια συνειδητοποίηση, για πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες αποχής από το γράψιμο. Οι πέντε ιστορίες που μου έχουν απομείνει να γράψω είναι και οι δυσκολότερες, τόσο από άποψης έκτασης, και, συνεπώς, χρόνου κι ενέργειας που θα πρέπει να καταβάλω, όσο κι από άποψης συναισθηματικής φόρτισης και καταπόνησης. Για πρώτη φορά είδα ξεκάθαρα τι μου συμβαίνει κι από πού προκύπτει όλη αυτή η άρνηση να τελειώσω το βιβλίο.
Ναι, σίγουρα τα αρνητικά σχόλια κι οι επαναλαμβανόμενες επιθέσεις που έχω δεχτεί με έχουν επηρεάσει, μα όχι αρκετά, ώστε να με σταματήσουν από το να περάσω το μήνυμα που θέλω στον κόσμο μέσω αυτού του βιβλίου. Παρόλα αυτά, το να ανασύρω από τη μνήμη μου γεγονότα που πραγματικά προσπαθώ να ξεχάσω και βιώματα που εύχομαι να μην είχα, με σκοπό να τα καταγράψω, και μάλιστα με σημαντικές λεπτομέρειες που είναι κι αυτές που θα κάνουν τη διαφορά, είναι ακόμη δυσκολότερα αντιμετωπίσιμο κι από τα ίδια τα σεξιστικά και μισαναπηρικά σχόλια που δέχτηκα.
Το ερώτημά μου είναι: αξίζει, άραγε, να θυσιάσω για λίγο καιρό την ψυχική μου γαλήνη, ενθυμούμενη όλες αυτές τις οδυνηρές εμπειρίες, ώστε να τις καταγράψω; Διότι αυτές είναι και οι δυνατότερες. Είναι αυτές που θα κλείσουν κάθε στόμα που έχει το θράσος να αμφισβητεί και να διαστρεβλώνει τα βιώματα μιας τυφλής γυναίκας στην Ελλάδα, να της κάνει gaslighting, mansplaining και να την βγάζει τρελή και ψεύτρα! Κυρίως αυτές οι ιστορίες είναι η ισχυρή και ηχηρή απάντηση στην ερώτηση «ποια η διαφορά με το να είσαι τυφλός άντρας στην Ελλάδα;.
Και αντίθετα, όμως, όσο επώδυνο κι αν είναι να ανατρέξω σε συμβάντα που προσπαθώ να ξεχάσω, όσο ανακουφιστικό κι αν θα είναι να πετάξω από πάνω μου την υποχρέωση, που μόνη έχω φορτώσει στην εαυτή μου, να εντάξω αυτές τις ιστορίες στο «ημερολόγιο μιας τυφλής γυναίκας», αξίζει πράγματι να αφήσω εκτός τις πιο δυνατές μου «ιστορίες καθημερινού σεξισμού και μισαναπηρισμού», προκειμένου να κερδίσω αυτήν την πρόσκαιρη ανακούφιση; Ούτως ή άλλως, υπάρχει τρόπος να ξεχάσω στ’ αλήθεια αυτά μου τα βιώματα ποτέ;
Τις απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα νομίζω πως τις γνωρίζω. Η συνείδησή μου μου λέει να σφίξω τα δόντια και να κάνω όση υπομονή χρειάζεται, ώσπου να ολοκληρωθεί το βιβλίο χωρίς να λείπει τίποτα. Ταυτόχρονα, ωστόσο, κάτι μέσα μου, ίσως η φωνή του εσωτερικού μου παιδιού που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, διαμαρτύρεται πως δεν αντέχει άλλο. Δεν αντέχει να βιώνει και, μέσω της γραφής, να αναβιώνει προσβολές, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, δημόσιους εξευτελισμούς της αξιοπρέπειάς μου και τόσα άλλα. Κουράστηκε πια.
Ξέρεις κάτι, εσωτερικό παιδί; Κι εγώ κουράστηκα. Όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Εξουθενώθηκα. Και δεν μπορώ καν να διανοηθώ πόσα ακόμη θα έρθουν, πόσα άλλα τέτοια βιβλία θα είμαι ικανή να γράψω σε άλλα πέντε και δέκα και είκοσι χρόνια από τώρα. Αλλά και τι να κάνω;; Να μην παλέψω; Να μη διαμαρτυρηθώ, να μη διεκδικήσω; Κι αν ο τρόπος μου να το κάνω αυτό είναι μέσω της γραφής, να μη γράψω; Κι αν δε γράψω, πώς θα με πιστέψουν;
Χριστίνα Σαρρή
* Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε ως άσκηση δημιουργικής γραφής, με σκοπό να καταφέρω να βγω από το συγγραφικό μπλοκάρισμα, το οποίο για μήνες με εμπόδιζε να συνεχίσω και να ολοκληρώσω τη συγγραφή του βιβλίου «Το ημερολόγιο μιας τυφλής γυναίκας, ιστορίες καθημερινού σεξισμού και μισαναπηρισμού στην Ελλάδα».
Στη συνέχεια δημοσιεύτηκε στο Facebook, στις 7 Μαΐου 2022. Τελικά αποφασίστηκε να συμπεριληφθεί, μαζί με άλλα μου κείμενα, στο συλλογικό τόμο που θα εκδοθεί με το πέρας του εργαστηρίου φεμινιστικής ανάγνωσης και συγγραφής «Γράφω την εαυτή μου».
Νεότερα όσον αφορά στο συγκεκριμένο, ακυκλοφόρητο ακόμη τόμο, καθώς και στο βιβλίο μου «Το ημερολόγιο μιας τυφλής γυναίκας», θα ανακοινωθούν στο site μου, το φθινόπωρο του 2022.